ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΝΑ ΣΤΟΛΙΖΟΥΜΕ ΦΑΤΝΕΣ
Ο πρώτος που είχε την ιδέα για την φάτνη ήταν ο Άγιος Φραγκίσκος, το
1233.
Η παράδοση λέει πως, μετά από κάποιο ταξίδι του στην Παλαιστίνη, όπου είχε
επισκεφτεί τους Αγίους Τόπους, αποφάσισε να γιορτάσει τα Χριστούγεννα στο
δάσος του Γκρέτσο, στην Ουμβρία.
Ένας φίλος του Αγίου Φραγκίσκου, ο Τζοβάνι Βελίτα, θέλησε να κάνει
αναπαράσταση της γέννησης του Χριστού. Έψαξε, λοιπόν και βρήκε στο δάσος μια
σπηλιά, μέσα στην οποία τοποθέτησε μία φάτνη, ένα γαϊδουράκι και ένα βόδι.
Τη νύχτα των Χριστουγέννων, όλοι οι κάτοικοι της περιοχής μαζεύτηκαν στη σπηλιά. Ένας ιερέας τέλεσε τη λειτουργία του μεσονυκτίου και, λίγο αργότερα, έγινε το θαύμα: ανάμεσα στο βόδι και το γαϊδουράκι παρουσιάστηκε χαμογελαστός ο μικρός Ιησούς.
Έτσι, μας λέει μια λαϊκή παράδοση, ξεκίνησε η ιδέα του στολίσματος φάτνης τα Χριστούγεννα. Από τις αναπαραστάσεις με πραγματικά πρόσωπα περάσαμε σιγά σιγά στα αγαλματάκια από διάφορα υλικά: γύψο, στόκο, σκαλισμένο ξύλο, φελλό κ.λ.π.
Οι διάφοροι ευρωπαϊκοί λαοί προσάρμοσαν τη φάτνη στο περιβάλλον και τις
εθνικές τους ενδυμασίες: στην Ολλανδία βρίσκουμε τους ανεμόμυλους, στην
Ισπανία μαυριτανικά τόξα, στη Φινλανδία λαπωνικές καλύβες και ταράνδους.
Ο κάθε λαός έχει προσαρμόσει τη φάτνη στο δικό του χώρο, αλλά αυτό δεν έχει
σημασία, αφού ο Χριστός γεννήθηκε για όλους .
Βέτα Θεοδωράκου, ΣΤ΄