ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ κ. ΚΩΝΣΤ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Στις 9/11/2005, μια ομάδα από τα παιδιά της ΣΤ΄ τάξης του 12ου Δ. Σχολείου πήραμε συνέντευξη από τον κ. Κωνσταντίνο Παπαδόπουλου, πρώην διευθυντή του σχολείου, οκτώ μόλις ημέρες αφότου βγήκε στη σύνταξη. Μας ανοίγει την καρδιά του και μιλάει για όλα.

Κων/νος: Κύριε Παπαδόπουλε, πότε και πού γεννηθήκατε;

κ.Παπαδόπουλος: Γεννήθηκα το 1946 σ’ ένα χωριό του νομού Ευρυτανίας που λέγεται Δομνίστα.

Αναστασία: Σε ποιο μέρος περάσατε τα παιδικά σας χρόνια;

κ.Παπαδόπουλος: Στο χωριό μου, στη Δομνίστα Ευρυτανίας, μέχρι που τελείωσα το Δημοτικό και στη συνέχεια πήγα Γυμνάσιο στο Καρπενήσι που ήταν πρωτεύουσα του νομού.

Θαλείνα: Ήσασταν καλός μαθητής στο σχολείο;

κ.Παπαδόπουλος. Εξαιρετικά καλός μαθητής. Για τα χρόνια εκείνα ήμουν από τους καλύτερους μαθητές του σχολείου μου.

Βέτα: Ποιο μάθημα σας άρεσε περισσότερο στο σχολείο και ποιο σας άρεσε λιγότερο;

κ.Παπαδόπουλος: Περισσότερο μου άρεσε η Ιστορία και, μπορώ να πω, λίγο λιγότερο η Γεωγραφία επειδή είχε πάρα πολλές επαρχίες, πάρα πολλά για κάθε νομό κλπ. Δεν είχαμε πάει κιόλας σε άλλα μέρη και αυτός ήταν ένας σημαντικός λόγος που ήμασταν αγεωγράφητοι.

Κων/νος: Ασχολούσασταν με κάποιο άθλημα ή χόμπυ όταν ήσασταν παιδί;

κ.Παπαδόπουλος: Με το ποδόσφαιρο, όμως οι μπάλες με τις οποίες παίζαμε δεν ήταν όπως οι σημερινές. Ήταν κατασκευασμένες από εμάς με παλιά ρούχα, με παλιά αντικείμενα, τα οποία δέναμε και φτιάχναμε ένα είδος μπάλας.

Αναστασία: Έχουμε μάθει πως είστε και δημοσιογράφος. Πώς και δεν ασχοληθήκατε με την
δημοσιογραφία; Σας άρεσαν περισσότερο το σχολείο και τα παιδιά ή ήταν άλλοι οι λόγοι;

κ.Παπαδόπουλος: Αυτό είναι. Μου άρεσαν περισσότερο αλλά και λόγω του ότι είχα επιλέξει το λειτούργημα του δασκάλου και δεν μπορούσα μετά να φύγω εύκολα. Δέθηκα πάρα πολύ μ’ αυτό.

Θαλείνα: Όταν πρωτοδιοριστήκατε σας φάνηκε εύκολο ή δύσκολο;

κ.Παπαδόπουλος: Σχετικά δύσκολο ήταν διότι ήταν δύσκολες οι εποχές τότε. Διοριζόμασταν σε χωριά πολύ μακρυά από το κέντρο κι ήμασταν αναγκασμένοι να περπατάμε ολόκληρη μέρα για να φτάσουμε στο σχολείο που όπως σας είπα και λίγο πριν ήταν πολύ απομονωμένο. με συνθήκες πολύ πολύ άσχημες, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς δρόμους και άλλα πολλά.

Βέτα: Πόσα χρόνια ήσασταν δάσκαλος και πόσα διευθυντής;

κ.Παπαδόπουλος: Από τα 36 χρόνια που βρίσκομαι στην Εκπαίδευση, τα 28 χρόνια υπηρέτησα ως δάσκαλος και τα υπόλοιπα ως διευθυντής.

Κων/νος: Πείτε μας κάτι που θυμάστε ευχάριστα από τα χρόνια της δουλειάς σας.
κ.Παπαδόπουλος: Μπορώ να πω πως όλα ευχάριστα ήταν, δεν θυμάμαι όμως κάτι συγκεκριμένο τώρα.

Αναστασία: Πείτε μας και κάτι δυσάρεστο που σας έχει μείνει.

κ.Παπαδόπουλος: Θα σας πω ένα δυσάρεστο. Την πρώτη χρονιά που διορίστηκα, σ’ ένα χωριό πολύ μακρυά από το κέντρο του νομού — και συγκεκριμένα στις 24 Μαρτίου του 1970 — συνέβη ένα συνταρακτικό γεγονός. Ένας μαθητής της ΣΤ΄ τάξης πήγαινε μαζί με άλλους 5 σε μια περιοχή δίπλα στη λίμνη των Κρεμαστών για να κόψουν δάφνες προκειμένου να φτιάξουν στεφάνια για τη γιορτή. Όταν βρέθηκαν δίπλα στη λίμνη, αυτός έκανε μπάνιο και πνίγηκε. Αυτό ήταν το πιο δυσάρεστο, τρομερό και συνταρακτικό γεγονός που μου έχει τύχει.

Θαλείνα: Θέλετε να μας κάνετε έναν μικρό απολογισμό όλων αυτών των χρόνων (επιτυχίες ή αποτυχίες στο έργο σας, δυσκολίες που μπορεί να περάσατε, αν σας κούρασαν τόσα χρόνια στα σχολεία, κλπ.);

κ.Παπαδόπουλος: Δεν νομίζω ότι κουράστηκα, απεναντίας τα παιδιά δίνουν πάντοτε μια άλλη διάσταση στη ζωή μας, γινόμαστε κι εμείς παιδιά. Βέβαια απολογισμός έργου τώρα, εντάξει, τώρα που τελείωσα τη θητεία μου ως δάσκαλος στη δημόσια εκπαίδευση μπορώ να κάνω, αλλά δεν είναι τώρα, αυτή τη στιγμή πολύ εύκολο για να ανακεφαλαιώσουμε τα σημαντικότερα γεγονότα.

Βέτα: Σας στενοχωρεί η ιδέα ότι στα χρόνια της θητείας σας μπορεί να έχετε αδικήσει κάποια παιδιά;

κ.Παπαδόπουλος: Και βέβαια. Εμείς οι δάσκαλοι κάθε μέρα κάνουμε απολογισμό και στεναχωρούμαστε το βράδυ, εκεί που κάνουμε τον απολογισμό μας, τι κάναμε δηλαδή και τι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει, όταν βλέπουμε ή μάλλον όταν διαπιστώνουμε ότι έχουμε αδικήσει, γιατί αδικίες πάντα συμβαίνουν, χωρίς όμως να το θέλουμε, όχι δηλαδή με ιδιοτελή σκοπό.

Κων/νος: Πώς νιώθετε τώρα που παίρνετε σύνταξη;

κ.Παπαδόπουλος: Τώρα που φεύγω νιώθω ανάμεικτα συναισθήματα: και χαρά και λύπη.
Περισσότερο όμως νιώθω λύπη επειδή αποχωρίζομαι μια ζωή ολόκληρη, τα παιδιά και το σχολείο.

Αναστασία: Πώς σκοπεύετε να περνάτε τις μέρες σας από εδώ και στο εξής; Έχετε στο νου σας κάτι με το οποίο θέλετε να ασχοληθείτε;

κ.Παπαδόπουλος: Ναι, ασχολούμαι ήδη με το γράψιμο διαφόρων βιβλίων, με ιστορικά θέματα κυρίως.

Θαλείνα: Χαίρεστε που το σχολείο μας φέτος παρέλασε στο Σύνταγμα;

κ.Παπαδόπουλος: Πάρα πολύ. Και μάλιστα αισθάνθηκα ιδιαίτερη ικανοποίηση και σας καμάρωνα όταν σας έβλεπα να περνάτε τόσο θαυμάσια μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη και μπροστά σε τόσους επισήμους. Εξάλλου τα συγχαρητήρια τόσο της κυρίας δημάρχου όσο και των άλλων υπευθύνων της παρέλασης αλλά και των προϊσταμένων σας δόθηκαν και από μικροφώνου.

Βέτα: Έχετε δώσει άλλη φορά συνέντευξη;

κ.Παπαδόπουλος: Ναι, αρκετές φορές.

Κων/νος: Θα θέλατε να μας πείτε δυο τρία τελευταία λόγια;
κ.Παπαδόπουλος: Θέλω να σας ευχηθώ υγεία και πρόοδο.

Η ομάδα: Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.
κ.Παπαδόπουλος: Κι εγώ, παιδιά μου.

Αυτά μας είπε ο πρώην διευθυντής μας και σας τα μεταφέρουμε.
(Βενετία Θεοδωράκου, Θαλείνα Αυγέρου, Μικρουδάκη Αναστασία Κωνσταντίνος Μπισκέμης)